Hoe bijzonder om te zien dat een verblijf bij ons heeft bijgedragen aan een levens veranderend avontuur.

Doen!

Het is maar een kort woordje. maar je kunt er wel druk mee zijn. Het is dan ook niet voor niets een WERKwoord. Maar het is ook een geweldig woordje. Ik zal vertellen waarom.

Even kort vooraf hoe het allemaal begon… en nee dit is geen sprookje maar de keiharde realiteit. Ik ben laten we zeggen het onrustige type. Niet zozeer in hoe ik me gedraag maar wel enorm in mijn hoofd. Altijd ideeën, altijd plannen, altijd druk Ze noemen dit ook wel ADD, da’s de niet zo lichamelijk vermoeiende variant van ADHA daar heeft iedereen vast wel eens van gehoord. Een van de gevolgen, voor mij in ieder geval, is dat ik altijd dacht er is meer. Ik moet meer, vaak wist ik niet wat maar het gevoel was er gewoon. Plat gezegd was ik dus nooit tevreden. Ik heb lieve vriendinnen gehad, samengewoond, geweldig werk, leuke collega’s maar toch… er is meer!

Gevolg… ik heb eigenlijk nadat ik het huis van onze lieve moeder verlaten heb nooit veel langer dan 3 jaar op dezelfde plek gewoond en bij dezelfde baas blijven langer dan 3 jaar heb ik ook nooit gered. Niet omdat het niet leuk was, maar op een of andere manier ging dat niet. Ik moest meer, maar dat werd niet altijd gewaardeerd en in mijn pogingen om toch maar in het keurslijf te kruipen wat “men normaal vindt” ging ik misbruik maken van een hulpmiddel wat nou niet de meest briljante zet in mijn leven was. Ik begon te drinken om het maar vol te kunnen houden. Dat klinkt raar want een alcoholist met uithoudingsvermogen moet nog uitgevonden worden, maar voor een lange tijd werkte dat wel bij mij.

goed tot zover hoe het zover is gekomen. Er zijn in de afgelopen jaren nog wel een paar zaken gebeurd maar voor ide tijd was ik al verslaafd, en die dingen zijn ook niet veroorzaakt door de verslaving. Als verslaafde ben ik heel goed in het verbergen, soms lukt dat, maar meestal niet! De mensen om je heen hebben het al lang in de gaten maar het valt niet altijd mee om dit soort zaken bespreekbaar te maken en al helemaal niet als diegene waar het overgaat dan ook nog eens zegt dat het wel meevalt of dat hij of zij er wat aan gaat doen, en heel eerlijk op de momenten dat ik dat zei meende ik het ook nog. Maar dat duurde nooit lang….

Nu begrijp ik dat het een godswonder is dat er nog mensen zijn die om me geven. En ook hoe moeilijk het voor hun is geweest. En ik heb in de afgelopen jaren serieus stappen ondernomen om het probleem uit de wereld te helpen, het zelf proberen te doen (niet doen! levensgevaarlijk zoek hulp) Psycholoog, en dan niet 1 keer maar heel veel keren Zelfs opname in een afkickkliniek heb ik ervaring mee. het mocht niet baten elke keer viel ik weer terug. Bij iedere poging werd me gezegd, we doen het rustig aan, als je een terugval krijgt is dat jammer maar gemiddeld gebeurd dat 7 keer dus niet direct in paniek raken. elke keer dacht ik bij mezelf, klets maar raak ik val niet terug…. helaas wel en ik ben bijna het gemiddelde 6 keer ging het weer vreselijk mis)

Tot ongeveer 2 jaar geleden. Mijn zus had een reisje naar Zweden “gewonnen”. 14 dagen bij Sjaak en Mayke en de kids logeren. Ik heb het nooit gevraagd, en het is ook niet belangrijk maar ik denk dat het een voor opgezet plan is geweest en ik ben er tot op de dag van vandaag heel blij mee,

Ik ben inmiddels een keer of 6 bij Sjaak & Mayke geweest. Ik had 5 keer nodig om het licht te zien. (ik ben nou eenmaal niet de snelste als het op veranderen van mezelf aankomt want dat is nog weer wat anders dan het veranderen van je omgeving).

Ze hebben hebben veel voor me betekend. Ja ook hen heb ik teleurgesteld in de keren dat ik er was., maar ja verslaving is nou ook niet iets wat je aan en uit kan zetten, Ze hebben me warmte gegeven, zo af en toe op mijn donder gegeven, vreugde gebracht en kansen laten zien en zelfs geboden. Ik vond mezelf een grote zak hooi die geen wilskracht genoeg had om dingen te DOEN die veel beter voor me zouden zijn.

Doordat ik het fijn vond om in Zweden bij hun te zijn ben ik vorig jaar dus een keer of 4 die kant opgegaan, (of beter deze kant maar dat komt zo) Een van de laatste keren vroeg Sjaak me een tekening te maken met hoe ik me op dat moment voelde en hoe ik me over pakweg 5 jaar zou willen voelen. Dat was een klusje naar mijn hand, niet dat ik een Rembrandt ben maar een creatieve brein heb ik wel. Ik wist direct wat ik zou gaan tekenen. Ik heb de tekening niet bewaard maar middel punt was een tuin (niet zo goed onderhouden) met een enorme muur erom heen om als bescherming voor iedereen die ook maar in de buurt wilde komen. De tekening van hoe ik me zou willen voelen was dezelfde tuin (maar dan vrolijker) met en muur met ramen en een deur erin.

Ik weet nog dat zelfs Sjaak onder de indruk was, maar dat is niet eens het belangrijkste het belangrijkste was dat ik door zo’n relatief simpele opdracht in zag wat ik aan het doen was… en dat was niet best. Na nog wat gesprekken besloot ik nu toch echt het roer om te gooien. Ik ging het anders DOEN. Ik ging op ontdekkingsreis met een doel. Wonen en leven in Zweden dat was mijn nieuwe toekomst. Dat was in september vorig jaar. Tijdens een verblijf bij Sjaak & Mayke had ik 2 afspraken kunnen maken met mensen die wel wat hulp konden gebruiken in ruil voor een verblijf. De eerste afspraak was bij een Nederlands stel in Karlstadt wat achteraf een grote teleurstelling werd en ik wilde bij terugkomst alweer de koffers pakken om naar Nederland te gaan maar Sjaak en Mayke spoorden me aan om toch ook nog naar die afspraak in het noorden te gaan. Het gevolg… op 6 november vloog ik vanuit Nederland om mijn geluk daar te beproeven. In het noorden van Zweden, begin van de winter. Koud. Op een plek waar wel geteld 6 mensen woonden (en dan tel ik mezelf nog mee) dus kans op mislukken mega groot maar ik ben dan wel zo’n type die als ik een afspraak maak, dan staat die ook. Dus die 6 maanden was een zou ik hoe dan ook volbrengen, leuk of niet. Tuurlijk voel je je wel eens eenzaam als je een week of langer het erf niet afkomt vanwege het weer. Ik paste daar op een grote boerderij waar ik alleen woonde dus als ik gek wilde doen… niemand die het zag. Tijdens die periode hadb ik wel besloten dat Zweden toch wel fijn is om te wonen, dus wat zou ik na die 6 maanden doen. Verder kijken dus… en stappen ondernemen.. kortweg DOEN!

In mei van dit jaar belande ik in Gallo. Ook niet echt een spannend en groot dorp maar het heeft een camping en daar konden ze wel wat hulp gebruiken op het gebied van marketing. Kijk dat past helemaal in mijn straatje. Hoe anders is mijn leven geworden in die relatief kort periode. De mensen hier zijn zo behulpzaam en willen je overal, maar dan ook echt overal mee helpen als je maar open en duidelijk/eerlijk bent. Ik heb geen stress meer, ik ben blij, vrolijk en als ik de mensen hier mag geloven (en dat doe ik graag) ben ik nog sociaal en leuk ook.

Doe jezelf niets te kort en ja je moet het meeste zelf DOEN, maar accepteer de hulp van anderen, luister, maak plannen, voer die plannen uit. Ook als het soms anders loopt dan je denkt, mijn eerste poging hier in Zweden te blijven mislukte ook, maar ik kreeg op dat moment het juiste zetje in m’n rug. Hoewel je met Sjaak (en van Mayke) altijd een beetje op moet passen als die je een zetje geeft want voor het weet loop je een week met spierpijn, maar da’s een ander verhaal. Inmiddels heb ik mijn Zweedse persoonsnummer, ben ik mijn eigen bedrijf begonnen (dus mocht je nog hulp nodig hebben bij je marketing of communicatie dan help ik je graag, ja ben dan wel een halve Zweed inmiddels volgens de wet, maar de nederlandse ondernemings geest blijft), EN ik geniet (weer) van het leven dat ik heb.

Klinkt bovenstaande als een successtory… dat is het ook maar ik ben er blij mee. Ging het vanzelf? Nee zeker niet. Maar mocht je ook vast zitten om wat voor reden dan ook. Hulp vragen en vooral het accepteren is niet stom of dom of voor watjes. Nee mensen die om je geven willen je graag helpen. Sjaak en Maykje, maar ook vast en zeker familie en vrienden om je heen die willen niets liever. Ik ben de mensen die me geholpen hebben om te zijn wie ik eigenlijk altijd wel was, weer te zijn, en te zijn waar ik ben. Stopt het hier? NEE echt niet ik heb nog zoveel te doen. Ik ben nog lang niet klaar, gelukkig maar. Maar het werkwoord DOEN waar ik mee begon heeft veel vormen, doen, doet, gedaan…. noem maar op. en je niet verschuilen achter dat of dit is gebeurd aan daar kan ik niks aan DOEN, is niet slim. Soms gebeurden dingen maar het is aan jou wat je er mee DOET!

Sjaak en Mayke (de kids en zelfs die halve kinderboerderij van hun) weten wel wie ik ben maar omdat ik net een nieuw bedrijf heb, hoeft niet iedereen te weten wie deze ‘Road to somewhere” heeft geschreven. Maar als je contact wil dan kan dat via hun. Ik vind het iok leuk om je te helpen als wie weet kunnen we dan een risk of keezen compitie organiseren tegen hun!